สุดสายธาร

“ยูหนีไป”

“อย่ากลับมาอีก”

“ไปให้ไกลที่สุด”

“เชื่อพี่นะยู”

ผมหันไปมองร่างบางของพี่สาวที่หอบหายใจรวยริน กลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งไปทั้งห้อง ผมไม่รีรอเข้าไปพยุงร่างของเธอมาไว้ในอ้อมกอด

“พี่ไอ ฮึก...ทำไมเป็นอย่างนี้”ผมอดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เมื่อกลับมาถึงห้องพัก แล้วเห็นพี่ตัวเองนอนจมไปด้วยกองเลือด

“ยู บนนั้น”พี่ไอที่แทบไม่มีแรงชี้ไปที่เด็กห้าขวบที่นั่งตัวสั้นร้องไห้อยู่บนเตียง

“พี่ไอบอกยู ทำไมถึงเป็นแบบนี้...ฮึก เลือดเต็มไปหมดเลย พี่ไอรอยูนะ เดี๋ยว...เดี๋ยวยูไปหาผ้ามากดห้ามเลือด แล้วยูจะโทรเรียกรถพยาบาล”ผมที่กำลังจะสติแตกค่อยวางพี่สาวลงแต่กลับถูกแรงดึงเธอห้ามไว้

“เด็กน้อยของพี่ ร้องไห้ทำไม”พี่ไอดึงผมพร้อมกับยกมือซีดเซียวนั้นมาเช็ดน้ำตาให้

“พี่ไอ...”

“ยู...ยูน้อยของพี่ไม่ร้องนะ”

“ขอร้อง...ปล่อยยูไปเรียกรถพยาบาลเถอะ...ฮึก ยูขอร้อง”

“เรียกทำไมกันคะ พี่สาวสบายดี”

“พี่ไอปล่อยยู...”ผมอยากกระชากเธอออก แต่ก็ไม่กล้าทำรุนแรง

“พี่อยู่ไม่ได้...พี่ไม่มีเขา พี่อยู่ไม่ได้ เด็กนั้น...เป็นเพราะเด็กนั้น”เธอชี้ไปตรงที่เด็กอีกครั้ง

“พี่ไอ...เด็กไม่เกี่ยว”

“เป็นเพราะมัน มันคนเดียว...ยูหนีไปอย่าไปยุ่งกับมะ...”เธอพูดยังไม่ทันจบมือที่สัมผัสอยู่บนหน้าผมก็หล่นลงไป พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของเธอ

“พี่ไอ!”



ผมในตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก หลังจากเห็นว่าพี่สาวไม่ได้สติก็โทรเรียกรถฉุกเฉินทันที แต่มันไม่ทันแล้ว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ไอทำแบบนี้ ช่วงหลังๆมาเหมือนเธอจะหายดีจากโรคที่เธอเป็น ผมไม่คิดเลยว่าทั้งหมดเธอก็แค่หลอกผม

ห้าวันแล้วหลังจากงานศพพี่ไอ ตอนนี้ทั้งห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่กลิ่นเลือด แต่ยังคงมีเด็กคนนั้นและยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แววตาสั่นระรัวด้วยความกลัว น้ำตาไหลมาเป็นทางแต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น เป็นอย่างนี้ตั้งแต่วันนั้น ยังดีที่มีแม้บ้านเข้ามาช่วยเกลี่ยกล่อมให้กินอะไรบ้าง

หลังจากอะไรลงตัวก็คงถึงเวลาที่ผมกับเด็กคนนี้จะได้คุยกันเสียที

ผมเดินเข้าไปใกล้เธอหลังจากที่ละเลยเธอมาห้าวัน เธอพอได้ยินเสียงรองเท้าก็ตื่นตระหนกกว่าเดิม มือสองข้างกอดเข่าตัวเองแน่น ก้มหน้าหลบตาผม

ผมหยุดปลายเท้าข้างเตียง มองเด็กห้าขวบคนนึงที่เจอเหตุการณ์มามากมาย แต่ผมกลับไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วยเลยสักครั้ง

ผมค่อยๆทิ้งตัวลงบนเตียง เด็กคนนั้นขยับตัวหนีผม ตัวเธอสั่นมากกว่าเดิม

“ผมขอโทษ”ผมพูดพร้อมกลับเอื้อมมือไปดึงตัวเธอเข้ามากอด

“ผมขอโทษ”ในอ้อมกอดผมเธอร้องไห้และตัวสั่นขึ้นกว่าเดิม เสียงสะอื้นเล็กๆผุดขึ้นมา

ผมไม่รู้ว่าใจของเด็กคนนี้จะแหลกละเอียดแค่ไหน เธอจะรู้เรื่องมากเท่าไหร่ แต่ที่ผมรู้คือเธอต้องรู้สึกแย่มากแน่ตอนนี้ เหมือนกับผมที่รู้สึกแย่

“กอดได้หรอคะ...ฮึก หนูกอดคุณได้หรอ”เสียงเล็กๆที่กำลังสะอื้นอยู่เอ่ยถาม

“กอดได้ กอดผมได้เท่าที่คุณอยากกอด”

“หนู...ฮึก. หนูมีคนให้กอดแล้ว ฮึก”

แค่คำพูดไม่กี่ประโยคของเธอทำเอาผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอยังไม่บิดเบี้ยว เธอยังไม่เป็นอะไร



เฮือก!

ฝันอีกแล้วสินะ เมื่อสองปีก่อน

ผมมองเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด ใบหน้าน้อยจิ้มลิ้มที่อยู่ในห้วงนิทรานั้นกำลังร้องไห้ น้ำตาที่หางตาของเธอเป็นเครื่องยืนยัน

เด็กคนนี้ก็คงไม่เคยลืมเหมือนกันสินะ ผมไม่มั่นใจว่าผมคิดถูกไหมว่าเธอฝันอะไร แต่จากอ้อมกอดที่ค่อยๆรัดแขนผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ แน่นเหมือนวันนั้น วันที่ทำให้พวกเราจมอยู่กับฝันร้าย

“เด็กดีๆ”ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่กอดปลอบเธอ ให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธอมีผมแล้ว และเธอจะมีผมไปตลอด